Schouderklopje

 

“Kinne jo gjin jild krije?”, de pinautomaat haperde maar de vrouw die sprak bleef gelukkig op de vereiste afstand want ik was niet in de stemming om haar vraag te beantwoorden. In Leusden had ik volkomen anoniem met mijn karretje door Albert Heijn kunnen schuifelen. Hier kreeg ik op de meest onverwachte momenten een schouderklopje. Gisteren nog: met een stralend gezicht had een bejaarde man me midden in de supermarkt aangesproken met: ”Ha, u kent mij niet, maar ik u wel!” Iedereen in het dorp wist inmiddels wie ik was, voor mij zou het veel langer duren om gezichten te onderscheiden en namen te kennen.

“Het heeft tijd nodig hoor”, dezelfde vrouwenstem ging over in het Nederlands. Had ze aangevoeld dat ik moe was van alle veranderingen? Ze keek naar me op met ogen die een praatje verwachten. “Nou, ik geniet er best van om hier te wonen hoor”, ik hoopte dat dit joviaal genoeg klonk. Maar zij fronste haar wenkbrauwen: “Ik bedoel eigenlijk dat wij als Westereenders tijd nodig hebben. Het is een grote overgang voor ons, de vorige dominee was zo heel anders en die heeft hier elf jaar gewoond. Maar ik zeg tegen iedereen: ”We moeten deze mensen ook een kans geven, over een half jaar zijn we waarschijnlijk wel gewend.”

Op 20 september 2016 was dit mijn eerste blogje. Meer dan 200 zouden volgen. Wonen en werken als domineesvrouw in de Westereen bleek een grote inspiratie. En nu ben ik er helemaal aan gewend ben om elke maandag een uurtje te schrijven. Op 1 september van dit jaar stopt Bernards baan en dus ook mijn leven in de Westereen. Straks zal ik opnieuw anoniem door Albert Heijn in Leusden lopen maar ik durf te wedden dat ik die schouderklopjes echt zal gaan missen.