Missen

 

”We zullen jullie wel missen hoor!”, heel vaak hoorde ik dat de afgelopen weken. Nu hoeft dat uiteraard niet per se positief te zijn. Je kunt iets of iemand ook missen als kiespijn. (Op die manier zal ik het  eeuwige waaien in Friesland gaan missen. Maar ook daar zit ook een positieve kant aan: de lucht is hier zuiverder dan in de rest van Nederland.)

Vandaag is de dag dat we vanuit Friesland naar Nederland vertrekken. ‘Ik vertrek’ is een televisieprogramma over mensen die echt ver weggaan. Voor een oprechte Fries is alles buiten Friesland ver weg. Friezen zijn trots op hun provincie, hun taal en hun geschiedenis en Westereenders doen daar nog een schepje bovenop. Tussen dat volkje -dat ons helemaal in zich opgenomen heeft- mochten wij vier jaar wonen. En dat zal ik missen: het leven in een (h)echte, levendige dorpsgemeenschap. Waar het nieuws van iedere dorpsbewoner belangrijker is dan het wereldnieuws, waar mensen elkaar van de wieg tot het graf kennen, waar ze elkaar begroeten met ‘hoi leave’. (Spreek uit ‘li-i-fu’=lieve).

Westereenders deelden hun leven met ons en wij het onze met hen. Ik heb in vier jaar echt honderden mensen leren kennen. Sommigen waren net geboren toen we hier kwamen en die gaan nu naar school. Anderen waren al oud en zijn nog ouder geworden. Ik mocht in de rouwdienst van één oude mevrouw voorgaan toen Bernards collega met ziekteverlof was. Die ene dienst en de gesprekken aan haar overlijden voorafgaand, hebben diepe indruk op me gemaakt.

Ik zal de Westereenders  gaan missen, dat is zeker. Maar ik zal ook heel vaak aan hen terugdenken. Dat is nog zekerder. En ik hoop met mijn blogjes door te gaan op een andere plek. Daar komt nog een nieuwe naam voor, maar voorlopig blijft het: Oost-West (ereen) best!