‘Alleen het gevoel al dat je ‘s avonds de deur niet uit kán, kan benauwend zijn’, las ik in de krant. Spontaan kwamen herinneringen naar onze tijd in Nairobi naar boven. Daar gold: ‘Het gevoel dat je ’s avonds de deur niet uit hóeft is geruststellend.’
Wij woonden van 1998 tot 2009 in Nairobi. Jaren waarin we van alles en nog wat meemaakten. Drie presidentsverkiezingen die met het nodige tumult gepaard gingen en waarvan de derde, rond de jaarwisseling van 2008 naar 2009, uitmondde in een complete burgeroorlog die twee maanden duurde. In die maanden hoefde de overheid geen avondklok in te stellen voor haar burgers, want niemand durfde de straat op. Niet alleen ’s nachts maar ook overdag bleven mensen binnen.
Onze zoon logeerde bij een vriendje toen er enorme gevechten op de straten van Nairobi uitbraken. Hij moest twee weken bij dat vriendje binnenblijven omdat het te gevaarlijk was om op straat te gaan. En ik was heel bij dat hij binnenbleef en de moeder van dat vriendje goed op hem paste. Na twee maanden van heuse oorlog kwam er een wapenstilstand tussen de strijdende partijen en werd het weer ‘business as usual’ in de straten van Nairobi. Maar ‘gewoon’ betekent daar een ‘uit vrije wil gekozen avondklok’. Want in Nairobi is het met name ’s nachts onveilig. Altijd. Overal. Dieven, moordenaars en verkrachters schuwen het daglicht. Ook ‘autokapers’ gaan graag bij nacht aan het werk. Dan proberen ze de auto binnen te komen om die onder schot zichzelf toe te eigenen. ’s Avonds bleven wij graag binnen.
Maar soms hadden we geen optie en moesten wij wel de deur uit, naar de school van onze kinderen bijvoorbeeld. Dan was ik was altijd weer blij wanneer we na de heen- en de terugtocht (van een uur) veilig weer in huis waren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten