Ik schaam me er niet voor: ik ben dol op de “Actie-aanbiedingen” van de Lidl. Producten die niet tot het eigenlijke assortiment horen en die Lidl één of twee keer per jaar aanbiedt. Zo hebben ze een Amerikaanse, Mexicaanse, Franse en Engelse week. Voor elk wat wils. Vorige week was de Engelse week en daar hoort Engelse Cheddar bij. Laat ik daar nu verzot op zijn. Dus kocht ik, met het schaamrood op mijn kaken, vier pakjes á vierhonderd gram van die kaas. Ik suste mijn schaamte weg met de gedachte dat de meeste Nederlanders toch meer van Goudse kaas houden. Gouda kaas was in Nairobi duur, Cheddar heel betaalbaar en dus aten we dat in onze tijd in Kenia. De smaak van Cheddar roept herinneringen op.
Deze week stond ik weer voor de koelschappen bij de Lidl. De Engelse week was om maar de Cheddar nog niet op. Naast me stond een man met een regenjas hoog aangesloten. Hij deed een greep naar de kaas en ik zag dat hij drie pakjes Cheddar in zijn hand had. Dus iemand met dezelfde smaak. ‘Lekker he, die Cheddar?’ Hij keek me vragend aan. ‘Wij woonden in Kenia, daar heb ik het leren kennen’. Nog steeds een vragende blik: ’I a man Englishman’. Vandaar die blik en vandaar die smaak. Het voelde even alsof ik terug was in de tijd. ‘The texture of Cheddar is much better’, zei de Engelsman. Dat is precies waarom ik het zo lekker vind. Cheddar voelt brokkelig aan op je tong. Het duurde in Nairobi even voordat we daaraan gewend waren, maar het is inmiddels onze favoriete kaas. De Engelsman keek verheerlijkt zijn karretje in.
Daardoor aangemoedigd deed ik opnieuw een forse greep naar de doos Cheddar in het koelschap. Met veel minder schaamte deze keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten