Ik word om 5 uur wakker en kan niet meer slapen. Als ik niet meer kan slapen ga ik piekeren. Ik bedenk me dat het vandaag 1 maart is en dat we nu op de kop af een half jaar uit de Westereen weg zijn. Maar ook elf jaar weg uit Kenia, nadat we daar elf jaar woonden. Herinneringen ophalen is beter dan piekeren, maar het maakt me nog meer wakker. Dus sluip ik het bed uit, om Bernard niet wakker te maken, de trap af en maak mijn ochtend mok Engelse thee met melk. Terugkijken is mooi: wat hebben we veel meegemaakt. Vooruitkijken maakt mij altijd een beetje bang: wat gaat er komen?
Die elf jaar in Kenia waren niet alleen mooi. Soms was het daar echt moeilijk. Toch verdwijnt het vervelende steeds meer naar de achtergrond. Ik hoor een stem fluisteren: ’Ik was bij jullie, de hele tijd.’ Verdwijnt daarom het nare langzaam uit mijn beleving en blijft het fijne alleen over? Wat is het mooi om een gezin te hebben dat zich steeds meer uitbreidt. Met drie kleine kinderen vertrokken we destijds uit Nederland. Over een paar weken hebben we drie kleinkinderen. Dat is wat de tijd doet. Nee: dat is wat God doet. ‘En zie, Ik ben met jullie!’
God is de Rode Draad in ons leven. Meestal op de achtergrond. Nu op mijn laptop even op de voorgrond. Bij Hem loopt het nooit uit de hand. ‘Op bergen en in dalen ja overal is God’. Wat gaan de volgende elf jaar ons brengen? Gaan we die nog beleven op deze aarde? Veel goede vrienden en familie hebben dit aardse leven al verlaten. ‘Ik verlaat jullie nooit.’ Wat een geruststelling.
De dag zal ooit aanbreken dat de Rode Draad werkelijk op de voorgrond blijft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten