(Onver)wacht!

 

De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Want wat je nu gaat lezen was voor mij werkelijk een wonder.

Het is (vorige week) woensdagmiddag half twee. Ik weet de tijd nog precies want ik zal opgehaald worden door een vriendin. De minuten verstrijken terwijl ik in de zon op een paaltje bij ons huis wacht. Dat huis ligt op een doodlopende weg, dus we hebben weinig voorbijgangers. De buren van de rechterkant komen langs met hun hondjes en we maken een praatje. Als ze verder wandelen besluit ik mijn boek te pakken en wachten in lezen te veranderen. ‘Geniet u van het lentezonnetje?’ Ik kijk op in de vrolijke ogen van een onbekend grijs bebaard gezicht. ‘Ja, ik zit te wachten op iemand’. Wachten is momenteel een beladen woord voor ons maar dat vertel ik maar niet. De man gaat verder: ’Uw man was predikant in de Westereen he? Wij zijn ook -onzichtbare- schaapjes van de kudde.’

Ik sta op van het paaltje, laat mijn boek bijna vallen en kijk hem met wijd opengesperde ogen aan. ‘Dat klopt maar hoe weet u dat?’ Hij blijkt de buurman van de overkant. ‘De vorige bewoonster van jullie huis heeft verteld over jullie en toen ben ik gaan googelen en nu luisteren wij naar de preken van de Westereen, elke zondag. Het spreekt ons aan.’ Ik vertel hem dat we eigenlijk aan het wachten zijn om in de Westereen terug te komen. Maar ook dat weet hij al.  Hij zegt dat hij af en toe een blogje leest en vraagt: ‘Is het niet moeilijk om elke keer weer zoiets te verzinnen?’ ‘Nou eerlijk gezegd komen de ideeën op de meest onverwachte momenten’, verzeker ik hem.

Hij is al een eindje verder als ik besef dat ik zojuist zo’n heel onverwacht moment meemaakte 😊