Twee dagen sneeuwen, een week vriezen en de stemming in Nederland draaide met honderdtachtig graden om. ‘Coderood’ kwam in plaats van Corona en ‘vaccineren’ raakte ondergesneeuwd door ‘schaatsen’.
Ik hoor bij het kleine groepje dat het bij wandelen houdt en was dus even opgelucht om niet tussen enthousiaste schaats- Friezen te wonen. ‘Ga jij het ijs niet op, Margriet?’ ‘Uh, nee’. ‘Waarom niet, houd je niet van schaatsen?’ ‘Uh nee’. ‘Hoe kan dat nu, schaatsen is toch het allermooiste wat er is?’. ’Niet voor mij’. ‘Nou, dan mis je veel hoor’. Het enige wat ik mis is de angst om te vallen. Sinds ik door een val een serieuze hersenbeschadiging kreeg is die angst groter dan ooit. Dus laat mij maar veilig wandelen. Landgoed den Treek bij Leusden lag er sprookjesachtig bij en afgelopen zaterdag was ik al vroeg uit de veren om het bos eventjes helemaal voor mezelf te hebben. De rest van de dag worden daar namelijk honden uitgelaten. De zon kwam op en de sneeuw schitterde. Ik keek genietend om me heen totdat er opeens gele flitsen voor mijn ogen verschenen. ‘Hebt u wel eens last van flitsen voor uw ogen’, doelde mijn oogarts in Dokkum hierop? Twee keer per jaar stelt ze me die vraag, vanwege glaucoom in een vroeg stadium. Het zweet brak me uit, zou ik echt blind worden? Ik deed mijn bril af, maar ook zonder bril zag ik overal gele strepen. Ik draaide mijn hoofd alle kanten op, maar de strepen bleven. Ik raakte in paniek. In de verte kwam een man met een hond op me af. Die hond bleef even bij een boom staan. Ik keek toe en zag hoe de hond een geel spoor achterliet in de sneeuw.
Van grote angst veranderde mijn stemming in nog grotere opluchting.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten