Er zijn mensen die schermen met hun Bijbelkennis: ‘Ik heb de bijbel al vier keer van begin tot einde gelezen’. Je hebt ook mensen die niet zichzelf maar anderen roemen: ’Die man, of vrouw heeft zoveel Bijbelkennis, daar kun je echt veel van leren.’ En je hebt mensen die ‘met de bijbel zijn opgevoed’. Die hebben veel kennis omdat hun ouders na tafel uit de bijbel voorlazen. En wat je als kind leert dat onthoud je goed. Zulke mensen zullen dus altijd hoog scoren bij een bijbelquiz. Ik ben ook ‘met de bijbel opgevoed’ en hoorde de verhalen uit het Oude en Nieuwe Testament van jongs af aan. Toch scoor ik altijd laag bij een bijbelquiz. Ik lees nu eenmaal meer in het Nieuwe dan in het Oude Testament. Ik meende overigens wel dat ik best veel kennis van het Nieuw Testament heb. Vanaf Mattheus tot en met Openbaring lees ik het vaak en ik heb mezelf aangeleerd om dagelijks het Onze Vader te bidden.
Zoals vorige week in Frankrijk. Maar toen ik beland was bij het ’en vergeef ons onze schulden gelijk wij ook vergeven onze schuldenaren’, ging er een schok door me heen. ‘Onze schulden’: mijn eigen schulden: hoe vaak denk ik daar eigenlijk over na sinds ik tot bekering gekomen ben? De schuld(en) van anderen heb ik altijd breed en duidelijk op mijn netvlies: ’Aan die mankeert dat en aan die dat’. Maar mijn eigen schuld? Verbeeld ik me dat ik volmaakt ben? Iemand zonder schulden? Na het ‘geef ons heden ons dagelijks brood’ komt het ‘en vergeef ons onze schulden’. Jezus wil blijkbaar dat iemand dagelijks stilstaat bij zijn eigen tekortkomingen. Als ik mezelf verbeeld het Nieuwe Testament goed te kennen, zonder dat ik mezelf echt ken, wat stelt het dan allemaal voor?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten