In de jaren dat wij als gezin in Kenia woonden kregen we geregeld veel bezoek. Vanwege het werk voor MAF (Mission Aviation Fellowship) kwam dat bezoek overal vandaan. Er was dan altijd een rondleiding in de hangar van MAF op Wilson Airport, één van de vliegvelden van Nairobi. En vaak ook kwam het bezoek bij ons eten ’s avonds. Mensen hingen aan Bernards lippen als hij vertelde over het werk voor MAF, over zijn reizen door Oost- en Zuid-Afrika, over zijn boeiende en veelzijdige baan. En dan steevast aan het einde van zo’n gesprek werd er naar mijn kant gekeken. Ik had inmiddels de tafel afgeruimd, de afwasmachine gevuld en was bezig met de koffie na de maaltijd.
‘En Margriet: wat doe jij?’ Eerst grapte ik dan: ’Oh, ik ben touroperator en gastvrouw’. Want ik had was degene geweest die de gasten door het hectische verkeer in Nairobi had geleid. Een baan op zichzelf. En ik had boodschappen voor het eten gedaan en gezorgd dat het huis tiptop leek voor onze gasten. Maar later irriteerde mij die vraag. Ik was notabene druk in de weer voor mijn gezin en voor hen. Wat wilden ze nog meer van mij? Eigenlijk wist ik dat wel, ze wilden ook van mij een of ander mooi verhaal. Over een bediening in een sloppenwijk bijvoorbeeld. Maar daar ben ik nooit aan begonnen. Als mensen mij dus vroegen: ‘En Margriet, wat doe jij?’, antwoordde ik: ‘Niks’. Als mensen me dan verbaasd aankeken zei ik: ’Ik leef.
’Ook in Nederland krijg ik vaak te horen: ’Oh, heb jij geen baan?’ Met ‘baan’ wordt betaald werk bedoeld. Sinds ik met Bernard getrouwd ben heb ik zelf geen baan. Maar geloof het of niet, nu ik dat laatste heb opgegeven heb ik meer werk dan ooit tevoren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten