Generatiekloof

 

Toen ik elf dagen in het ziekenhuis had gelegen kwam de dokter bij mijn bed en zei dat ik de dag erna naar huis mocht. Ik was blij. Toen vroeg hij: ’Hebben jullie een wasmachine?’ Ik vond het een rare vraag van een dokter en schaamde me een beetje omdat ik met ‘nee’ moest antwoorden. ‘Dan mag er maar één van de tweeling met je mee naar huis.’ Ik was bevallen van onze tweeling. Toen ik mijn man die avond vertelde dat we de dag erna maar één jongetje mee mochten nemen vroeg hij: ’Is er dan iets niet in orde met de ander?’ Ik vertelde dat de dokter bezorgd was om mij. Om luiers met de hand te moeten wassen van twee kinderen zou veel te zwaar zijn, ik was nog erg zwak na de keizersnede. Mijn man heeft er toen voor gezorgd dat er diezelfde avond een wasmachine bij ons thuis werd gebracht. En de tweeling mocht mee. Wat een luxe, die wasmachine.’

Ik hoorde dit verhaal aan van één van de vele 80+ weduwes van onze gemeente en mijn bewondering voor haar steeg. Hoe anders was haar leven als jonge moeder geweest dan het mijne. Ik had een wasmachine maar heb er nooit een luier in gewassen want toen ik ons eerste kind kreeg, bijna dertig jaar geleden, hadden de Pampers al hun intrede gedaan. Mijn eigen 86-jarige moeder zorgde ervoor dat ik zindelijk was op mijn eerste verjaardag. Ik dacht altijd  dat ze een beetje opschepte, maar met het verhaal van de tweeling begrijp ik opeens waarom mijn moeder alle belang had bij mijn zindelijkheid: ze verwachtte vlak na mijn eerste verjaardag haar tweede kind.   

Waarmee ik maar zeggen wil: generaties zullen elkaar pas echt begrijpen als ze  in elkaars schoenen proberen te staan.