Wij
verblijven nu alweer vijf maanden in de Westereen waar we eerder vier jaar
woonden en werkten. Vroeger heette het Zwaagwesteinde en zo verschijnt het dorp
momenteel op tv vanwege de documentaire over de moord op Marianne Vaatstra (in
1999). Toen woonden wij hier niet. Inmiddels kennen we haar vader en een
schoolvriendin. En hoorden we de verhalen over hoe het allemaal gebeurde en de
jarenlange zoektocht naar en vinden van de dader. Dagelijks fiets ik langs de
herdenksteen van Marianne. Zij blijft een onderwerp van gesprek.
Andere
mensen zijn overigens altijd onderwerp van gesprek hier: Ons kent ons. Toen we
hier vijf jaar geleden neerstreken waren wijzelf en was iedereen om ons heen
een blanco blad papier. Die onschuld van het begin is weg. Wij weten wie
familie van wie is, wie met wie ruzie heeft, wie welk ongeluk heeft gehad en ga
zo maar door. Dat heeft goede kanten: we hoeven geen kennismakingsgesprekken
meer te voeren.
Toch
sloeg ik wat dat betreft vorige week de plank mis. Ik maakte door de telefoon
een afspraak met een kersverse vader. Vanwege het grote aantal pasgeboren baby’s
doen wij soms twee bezoeken op een avond. Van zeven tot acht en van acht tot
negen. ‘Als jullie om acht uur komen dan kan Maaike er niet bij zijn’, sprak
de jonge vader. ‘Tjonge, gaat die altijd zo vroeg naar bed?’, vroeg ik
verbaasd. ‘Nou soms nog wel vroeger, om zeven uur.’ Ik dacht bij mezelf: Wat doen we daar dan als
de moeder boven ligt te slapen? Ik sprak het niet uit maar viel wel even stil. En
in die stilte drong mijn fout bij de jonge vader door: ’Anna is er wel bij
hoor, onze baby heet Maaike!’
‘Ons
kent ons’: ik ken nog lang niet iedereen.
[Namen zijn verzonnen]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten