Beëdiging

 

Het is elf uur en we zitten bij de televisie voor de beëdiging van het nieuwe kabinet, Rutte 4. ‘Zo waarlijk helpe mij God almachtig’, grijns ik naar Bernard. Ik ben benieuwd hoeveel nieuwe ministers en staatssecretarissen dit zullen uitspreken. Zo mogen zelf kiezen of ze God bij hun jawoord betrekken of alleen ‘dat verklaar en beloof ik’ uitspreken. Ik kan het niet nalaten om te tellen hoeveel nieuwe ministers God bij name noemen. Ik kom tot zes. ‘Minister Kaag ook en dat terwijl ze van D66 is’, hoor ik later een verbaasde journalist zeggen. De koning wenst alle genodigden ‘veel wijsheid en gezondheid toe bij het uitvoeren van hun zware ambt’. Wijsheid en gezondheid zullen ze zeker nodig hebben. Ik zou niet graag in de schoenen van één van hen staan. Om een heel land onder je verantwoordelijkheid te hebben lijkt mij loodzwaar, helemaal in een tijd waar mensen maar weinig respect voor de overheid hebben.

De ‘zo waarlijk helpe mij God almachtig’-uitsprekers hebben bij mij als gelovige een streepje voor. Ik denk altijd bij zo iemand: die heeft respect voor God. Maar zit em dat in het uitspreken van de naam van God? Jezus heeft gezegd: ’Niet iedereen die Heer, Heer tegen mij zegt, zal het Koninkrijk van de hemel binnengaan, alleen wie handelt naar de wil van mijn hemelse Vader.’ (Mattheüs 7:21) ‘Handelen naar de wil van mijn hemelse Vader’: hoe is iemands doen en laten? Hoe gedraagt iemand zich? Uit de hoogte of dienend? Bereid om de tweede mijl te gaan of de kantjes er aflopend? Met respect voor collega’s of betweterig? Vriendelijk en opbouwend of haatdragend en afbrekend? Al peinzende neem ik een Nieuwjaars besluit: regelmatig voor hen te bidden: dat God elk van hen de kracht mag geven om zijn wil te doen.