Paaseieren?

 

Toen mijn vader in Nunspeet predikant was kregen we buren die ‘notabene met Pasen eieren zochten in de tuin’, mijn moeder sprak het vol afgrijzen uit: ’Want dat heeft toch helemaal niks met Pasen te maken?’ Het leek mij wel spannend: eieren zoeken in de tuin. Pasen was weliswaar een blij feest na de Lijdensweek en Goede Vrijdag maar die blijdschap ging alleen over Jezus, die voor onze zonden is gekruisigd en opgestaan. Voor mensen die niks met de kerk hebben is Pasen niet meer dan het vieren van het einde van de winter: eindelijk is het dan toch lente, eindelijk komen er blaadjes aan de bomen, eindelijk is het gedaan met de vrieskou en mogen we weer naar buiten.

Maar staat het vieren van het einde van de winter en het begin van de zomer echt zo ver af van het vieren van de opstanding van Jezus uit de dood? De Engelse C.S. Lewis brengt ‘het wereldse en het christelijke Pasen’ heel dicht bij elkaar in zijn Narnia boeken. Daar beschrijft hij dat door toedoen van de ijskoningin het nooit meer zomer wordt op de aarde. Dat het altijd winter blijft en iedereen in de kou in zijn eigen hol moet leven. Maar dan komt er goede tijding: de ijskoningin, die alles in haar greep heeft, zal van haar troon verdreven worden, er zal een nieuwe koning op de aarde komen, het zal weer lente en zelfs zomer worden! De nieuwe koning, de sterke leeuw Aslan, moet daarvoor het offer van zijn eigen leven geven. Als de ijskoningin opgelucht denkt dat ze van Aslan af is blijkt het tegendeel: overal begint het ijs te smelten en wordt het lente.

Aslan-Jezus overwon, dwars door lijden en sterven heen. En iedereen mag, verlost van de winter, van de zomer genieten!