Test

‘Het meest wezenlijk kenmerk van liefde is dat ze alles verdraagt’. Ik schreef het in 2022, ik postte het op Nieuwjaarsdag 2023. Het was drie uur ’s middags en Bernard en ik zaten op Schiphol te wachten tot het moment dat we aan boord zouden gaan voor onze vakantievlucht naar Kenia. Dat wachten zou nog uren duren, dus er was voldoende tijd. ‘Mooi hoor’, zei Bernard toen ik het hem liet lezen. Uit verveling stuurde ik foto’s van Schiphol naar onze kinderen: ’Kijk eens, het is helemaal niet druk hier, we hadden niet zo vroeg hoeven te komen, maar ja als ervaren reizigers zijn we nou eenmaal voorbereid op alles.’

Om half zes liepen we met onze rolkoffertjes richting de gate waar ons vliegtuig stond. ‘Ik hoop dat het vliegtuig niet vol is, dan kunnen we misschien wel liggen en slapen’, zei ik tegen Bernard. We zouden een nachtvlucht hebben en s’ morgens in Mombassa aan komen. Maandenlang hadden we ons verheugd op het weerzien van en verblijf in het land waar we als gezin zo lang woonden. In deze tijd van het jaar is het daar zomer, een welkome afwisseling met de kwakkelwinter in Nederland.

Bij de gate haalde Bernard al de benodigdheden tevoorschijn: onze passen, onze instapkaart en de inenting formulieren. ‘Mag ik ook uw E-visum zien?’, vroeg de grondstewardess. ‘Die kopen we altijd bij aankomst in Kenia’, zei Bernard en hij voegde er met een grijns aan toe: ’We hebben er elf jaar gewoon he, we kennen de gang van zaken daar.’ De stewardess in haar blauwe KLM-pakje lachte niet terug: ’Die regel is sinds 2021 veranderd, zonder visum bij aankomst komt niemand het land in. ’Wij hoorden haar verbijsterd aan, het vliegtuig zou over drie kwartier vertrekken. ‘Kunnen we het nu nog niet even regelen online?’, vroeg Bernard. Een andere stewardess kwam erbij staan en zei: ’Dat zal niet gaan lukken, het kost meestal twee dagen, jullie koffers gaan van boord.’

Dit kan niet waar zijn, dacht ik. Dit is een foute 1 aprilgrap op Nieuwjaarsdag en zo meteen zal ze dat zeggen. Maar het was geen grap, de stewardessen regelden via de telefoon dat onze koffers, die al uren geleden waren ingecheckt, van boord werden gehaald: ’Bij afhaal punt 16 zullen ze van de band rollen, daar zult u wel even op moeten wachten.’ Intussen zagen we hoe de laatste mensen naar de vliegtuigslurf liepen. ‘Ik vind het heel jammer voor u, maar ik kan echt niks voor u doen’, zei de stewardess en daarmee was de kous af. Wij ploften naast elkaar neer in de wachtruimte waarin alleen nog maar lege stoelen waren te zien.

‘De liefde verdraagt alles’, fluisterde ik tegen Bernard.