We
zitten in de auto met onze twee oudste kleindochters, ze mogen mee om in de
voorjaarsvakantie bij ons te logeren. ‘Boerenprotest’, roept Anne, wijzend op
de blauw-wit-rode vlaggen langs de weilanden. Ze roept het niet één keer maar
blijft het herhalen. In Friesland is veel boerenprotest. ‘Nu weten we het wel
hoor’, verzucht Nynke haar oudere zusje. Maar door die opmerking wordt Anne juist aangewakkerd om door te gaan alsof ze zelf een protesteerder is: ’Boerenprotest’, roept ze nog harder,
wijzend op een tractor in het weiland met een groot spandoek erboven.
Terwijl
ik dit schrijf zitten Bernard en ik voor de televisie. In Nairobi, ons tweede
thuisland, zijn ook protesten gaande. Hordes Kenianen lopen aan de kant van een
groot konvooi van dure zwarte auto’s met daarin vooraanstaande protesteerders.
Kenia heeft sinds een paar maanden een nieuwe president, de oppositie heeft
alles geprobeerd om deze tegen te werken maar het lukte niet, hij won de
verkiezingen. Dus protesteren ze nu gewoon buiten de verkiezingen om. Ook in
Kenia is ‘the cost of living’, buitensporig. Het is een belangrijke reden om te
protesteren maar ik vraag me af of een andere regering daar iets aan zou kunnen
doen. De huidige president is juist iemand van het volk, niet afkomstig uit de
elite die voor hem regeerde.
Het
boerenprotest in Nederland had grote resultaten. De regeerders op het pluche in
Den Haag keken verbijsterd toe. Maar democratie is democratie, het volk heeft
gekozen. Om grotesk te gaan protesteren na de verkiezingen -zoals nu in Kenia-
zou heel ongepast zijn. Gelukkig hoeven we daar in Nederland niet bang voor te
zijn. In Kenia maakten we in Nairobi heel veel protesten mee. Dat begon altijd
een jaar voor de verkiezingen en ging in 2007-2008 door tot ver erna waarbij
meer dan duizend doden vielen. In die maanden dacht ik soms met heimwee terug
naar mijn vredige vaderland waar hoofzakelijk met woorden gevochten wordt.
Bernard en ik hopen dat de vrede in Nairobi spoedig hersteld zal worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten