De andere kant

Vijf en dertig jaar geleden kregen Bernard en ik ‘verkering’ zoals je dat toen noemde, een relatie dus. En dat veranderde alles in mijn leven. Om maar te beginnen met iets waar ik in die dagen mee bezig was: autorijles. Ik was al bijna dertig maar in de jaren 80 begon iemand pas met rijles wanneer er een behoorlijke baan en dus inkomen was. Ik zelf was part time predikant en verdiende naar mijn idee opeens heel veel, na een jarenlang studentenbestaan met een uitkerinkje van mijn ouders. De eerste maanden waarop er een echt salaris op mijn rekening verscheen wist ik niet hoe gauw ik de bus naar Leeuwarden moest pakken en werd al dat geld vrijwel direct omgezet in kleding.

‘Zou je er niet iets nuttigers mee doen?’, opperde mijn moeder. En toen kwam het idee van rijles op. Ik deed tot dan toe alles met de fiets en het openbaar vervoer, maar het door weer en wind over de Friese vlakten te rijden had zijn aanvankelijke charme verloren. De rijlessen van Mullender in Dokkum waren van een kaliber dat ik niet eerder in mijn leven had meegemaakt. Docenten en professoren in Groningen waren altijd beschaafd geweest maar er ging geen les voorbij of Mullender schreeuwde: ’Pas op, je zit in de verkeerde versnelling’, of ‘Remmen, nu, anders komt er een ongeluk.’ Ik bleek geen ster in autorijden en dat is nog zwak uitgedrukt.

En toen kwam Bernard in mijn leven. Hij had inmiddels zijn rijbewijs gehaald bij Jappie van der Veen in Ternaard en een auto aangeschaft. Hij wilde me in die nieuwe auto wel bochtje achteruit leren. Dat was Mullender nog niet gelukt. ‘Waarom ga je niet eens een keertje een examen oefenen?’, opperde Bernard. Ik vroeg het aan Mullender maar hij reageerde met: ’Dat gaat em echt niet worden, daar ben je nog lang niet klaar voor, dat wordt een teleurstelling.’ Maar Bernard bleef aanhouden. En zoals ik schreef, met hem veranderde alles dus ik besloot het er op te wagen. De dinsdagochtend waarop het examen moest plaatsvinden was een stralende dag in juni, maar de onzekerheid joeg door mijn lijf. Was het niet verstandiger geweest om naar Mullender te luisteren in plaats van naar mijn kersverse nieuwe vriend? ‘Werp het net uit aan de andere kant’, las ik toevallig die ochtend. Petrus en de zijnen hadden na een hele nacht vissen niks gevangen en Jezus gaf een vreemd advies. Misschien moest ik me daar aan vasthouden.

Het weer was stralend en het verkeer rustiger dan ooit. Tot drie keer toe moest ik de rotonde bij Leeuwarden uitproberen. Ik had geen idee waarom maar gehoorzaamde de instructeur braaf. Samen wachtten we op de uitslag die de examinator stralend kwam brengen: Geslaagd! Mullender keek op zijn neus, de examinator fluisterde ‘er was bijna geen verkeer, dat was haar geluk’ en Bernard omhelsde me.