Twee jaar is ze, onze kleindochter. De eerste schok van het oma worden is voorbij, net als de borstvoeding, het eerste lachje en het eerste stapje. Nynke loopt als een kievit en praat honderduit. En dat komt mooi uit voor mij want sinds een paar maanden wonen we dichter bij elkaar. Onlangs hadden we een halve dag samen, Nynke en ik. “Oppassen” heet zo’n morgen, Maar Nynke is geen kind dat op zich laat passen.
“Oma, buite toe, opa Klaas zien”. Ik begrijp wat ze bedoelt: de buurman, van de leeftijd van haar echte opa, is bezig met de herfst snoei. Ik had eigenlijk andere plannen maar met haar jasje achterstevoren en haar blauwe laarsjes aan de verkeerde voet staat ze voor me:”Buite toe, opa toe”. Soms moeten woorden bekrachtigd worden door daden. Ik bezwijk voor het kordate snoetje en doe mijn schort af. Even een frisse neus kan nooit kwaad. Dichterbij de snoeier blijkt het opa Klaas niet te zijn. Maar zo snel als Nynkes hersentjes dit geregistreerd hebben zo snel loopt ze hem voorbij. “Waar ga je heen Nynke?” Er komt geen antwoord en ik ken de weg niet goed dus rest mij niets anders dan in haar buurt blijven. “Ikku naar oma Anke toe”, met haar hoofdje naar achteren maakt ze mij haar plannetje bekend. Ik zie dat de bovendeur van het huis van de buren openstaat. Als ik nu als strenge oppasser ingrijp kunnen ze me daarbinnen horen. Terwijl ik aarzel verschijnt er iemand boven de onderdeur: ”Hallo Margriet! Kom je even een bakkie doen?” Nynke duwt met haar blauwe laarsje de onderdeur open en voor ik het weet zitten we als twee oma’s aan de keukentafel en is Nynke verdwenen naar de woonkamer waar het speelgoed ligt.
Wie past hier eigenlijk op wie?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten