Mantelzorger

“En wat doe jij?”, die vraag kwam altijd vroeg of laat als mensen ons bezochten in Kenia. Bernard werkte daar voor MAF, Mission Aviation Fellowship. Niet in de lucht als piloot maar in zijn eigen kantoor en het kantoor van de organisaties waarmee hij in gesprek was. Hij was “the boss”, en ik “the wife of the boss”. Tegen elke boss wordt hoog opgekeken door Kenianen en dus ook tegen diens vrouw. Maar als wij een Nederlander op bezoek kregen dan was ik gewoon Margriet en werd van mij verwacht dat ik op zin minst ook iets nuttigs ‘deed’ in Kenia.

Nu ben ik vanaf onze trouwdag huisvrouw, later werd ik moeder, nog weer later schrijfster, maar een betaald beroep heb ik al bijna dertig jaar niet meer. Dus die vraag ‘wat doe jij eigenlijk?’ was altijd een tikje pijnlijk. Uit balorigheid antwoordde ik vaak: ”Ik doe niks, ik leef.” Sinds wij terug zijn in Nederland is het antwoord: ”Ik ben huisvrouw”. De verbaasde en meewarige blikken die dan volgen zijn niet te tellen. Terwijl het een beroep is dat zeven dagen per week uitgevoerd  wordt want in het weekend gaat het gewoon door en vrije dagen zijn er niet bij. Voor niet veel beroepen geldt dat in Nederland.

Om al die meewarige blikken te ontwijken heb ik nu een ander antwoord bedacht. Het klopt misschien niet helemaal, maar toch wel een beetje. Als iemand mij gaat vragen: “Heb jij ook een baan?”, dan ga ik zeggen: ”Ik ben mantelzorger”. (Voor mijn eigen gezonde man, die nog niet op leeftijd is, in mijn eigen huis, maar dat zeg ik er niet bij natuurlijk.) Want ik heb ontdekt dat die onbetaalde functie heel veel status heeft. Ik zie nu al uit naar de bewonderende blikken.