Afgelopen
vrijdag was een topmoment voor Nederland -voor Friesland- want Suzanne
Schulting uit Ulesprong bij Tijnje won een gouden medaille bij het shorttrack. Zij was
een van de favorieten, maar goud had niemand verwacht. En toen won ze! Ik deed
zelf vroeger aan geen enkele sport, nog steeds niet trouwens, maar door mijn
man ben ik ervan gaan houden, met name van spannende wedstrijden op televisie.
En ik voelde de adrenaline van Suzanne bijna in mijn eigen lijf. Jammer dat het
deze week weer voorbij is. Wat mij betreft waren er elk jaar Olympische
winterspelen aan het einde van de winter.
Toen ik dit enthousiast aan iemand
vertelde was de reactie: ”Dat meen je niet. Wij kijken echt niet naar die
sportverslaving. Het pas ook niet bij een predikant om dat wel te doen.” Daar
stond ik dus met mijn mond vol tanden. Voordeel van dit gesprekje was dat het
dit blogje opleverde. Want ik begon te peinzen. Terwijl ik de spanning van de
schaatsers meebeleefde, de triomf als het gelukt was en de teleurstelling als
het net niet gelukt was. En terwijl ik luisterde naar de verslaggevers: ”Vier
jaar heeft ze hier naar toegeleefd, alles heeft ze er voor opgegeven, en nu is
het gelukt, een gouden medaille!” Vier jaar, dacht ik. Vier jaar voor één
medaille. Tjonge. Vier jaar heel doelgericht leven, steeds een beetje beter
worden, trainen, trainen, trainen om het allerhoogste niveau te bereiken. Wat
een voorbeeld van discipline! Waar vind je dat anders dan in de wereld van topsporters?
Streeft
naar de hoogste gaven en ik wijs jullie een weg die nog verder omhoog voert”,
schrijft Paulus. Paulus haal (top)sport heel vaak aan als een voorbeeld voor
christenen. Want hij wist als geen ander wat een discipline het vergt om Jezus
werkelijk te volgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten