Ondergeschoven kindje

Over “De navolging van Jezus Christus” gaat het tegenwoordig vaak in de kerk, ook in de PKN, ook in de Westereen. Vele jaren was dat een ondergeschoven kindje. Ondergeschoven door de grote dogma’s. Toen ik als jonge predikante eens tijdens de preek in een orthodoxe hervormde kerk vroeg: ”Wie van u hier is er eigenlijk een discipel van Jezus?” keek het merendeel van de gemeente mij glazig aan en niemand stak zijn vinger op. Maar na afloop in de consistorie kreeg ik een terechtwijzing van de ouderling van dienst: ”Als gewoon gemeentelid mag je jezelf toch niet zomaar identificeren met grote discipelen als Petrus en Johannes?” Maar deze ‘grote discipelen’ kregen als laatste opdracht van de Meester: ”Maak álle volken tot mijn discipelen…”. En met die tekst in mijn achterhoofd liep ik met opgeheven hoofd de consistorie uit.

Maar de tijden zijn veranderd en ‘discipelschap’ is populair. Zo populair dat er veel boeken over verschijnen waar in met behulp van tienstappenplannen, schema’s en voorbeelden mensen navolging van Jezus kunnen ‘leren’. “…en leert hen onderhouden al wat Ik u geboden heb”, vervolgde Jezus inderdaad zijn uitspraak. Het is alleen niet zo dat iemand die zijn christelijke lijstje zo goed mogelijk afwerkt daarmee vanzelfsprekend een discipel is. Want het wezen van de navolging van Christus is persoonlijk, individueel. De grote Petrus was nota bene de eerste die dit moest leren. Als hij zicht afvraagt hoe het leven van die andere grote, Johannes, zal verlopen zegt Jezus dat hem dat niks aangaat. Want Jezus heeft met Johannes een eigen, unieke relatie. Ieder mens is enig in zijn soort en Jezus en zijn Vader verlangen er juist naar dat een mens zo bij hen komt. Iedereen die dat durft te doen zal merken dat er uniek levensplan klaarligt onder leiding van de grote Meester.