“Toen
we op blote voeten over het zandpad de heuvel op liepen naar de open gekapte
plek waar de school stond, bleef mijn neefje plotseling stilstaan en ging aan
de kant zitten. Hij gebaarde mij hetzelfde te doen. “Kun jij lezen en schrijven?”,
vroeg hij. “Nee, dat kan ik niet”, antwoordde ik. “Kun je niet eens schrijven?”,
vroeg hij. Het was duidelijk dat hij indruk probeerde te maken op zijn nichtje.
“Nee”, herhaalde ik. Volgens mij wist ik niet eens wat schrijven was, maar ik
wilde me niet laten kennen. “Goed, dan zal ik je eens wat laten zien”, zei hij
op geheimzinnige toon. “Wat dan?” vroeg ik nieuwsgierig. Hij pakte zijn oefenboek
en schreef erin met een soort kleurpotlood waaraan je moest likken voordat je
ermee kon schrijven. Geloof me, mijn neef Jono maakte toch een werk van dat
likken! Daarna liet hij me zien wat hij had geschreven. Natuurlijk begreep ik
niet wat hij op papier had gekrabbeld, maar ik was toch diep onder de indruk. “Wauw,
dus jij kunt schrijven”, zei ik met grote ogen.
Mijn neef knikte en deed toen
iets wat ik werkelijk een wonder vond. Hij haalde een gum uit zijn tas en wreef
ermee over wat hij had geschreven. De woorden verdwenen onmiddellijk. Ik had
nog nooit een gum gezien en het leek wel een wonder. “Kun jij dat ook?” vroeg
hij apetrots. “Nee, dat kan ik niet”, antwoordde ik bedeesd, denkend dat mijn
neef een soort tovenaar was. “Dit leer jij straks ook op school”, zei hij
gewichtig. Na deze demonstratie van de gum liepen we verder. Ik zal die dag
nooit vergeten. Het motiveerde me enorm. Wat wilde ik graag iets opschrijven om
het vervolgens uit te gummen! Toen ik later leerde lezen en schrijven, hield ik
er niet meer mee op…”
Wangari
Maathai, in “Ongebroken”, haar biografie
Zij
richtte in 1977 de “Green Belt beweging” op waarvoor ze in 2004 als eerste
Afrikaanse vrouw de Nobelprijs voor de vrede kreeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten