Roze

Kleine meisjes worden groot: Nynke, onze oudste kleindochter, mag in september al naar de basisschool. Wanneer we bij haar op bezoek komen nemen we geen speelgoedje van hout (haar moeder prefereert hout boven plastic) meer mee maar speldjes en knipjes voor haar blonde lange haren. Bij voorkeur roze, want: ”Roze is mijn lievelingskleur, oma.” Haar fietsje met zijwieltjes is roze, haar jasje, haar dekbed en haar laarsjes. Ze weet al wat ze wil.

Maar desondanks is het toch ook nog echt een kind, want als ik voorstel om naar de grote zandbak in het Noorderplantsoen te gaan beginnen haar ogen te stralen. Ik loop naast het roze fietsje-met-steel-met-roze-vlaggetje en voel me bijna uit de toon in mijn donkerblauwe winterjas. Als we bij de zandbak aangekomen zijn constateren we dat we de schep zijn vergeten. Sip kijkt ze me aan: “Nu kan ik helemaal geen kuil maken oma, dat is wel heel erg jammer.” Maar schep of geen schep, zand is zand en op je buik liggend met je handen door dat zand woelen mag als je drie jaar bent.

Op de terugweg lopen we langs een boom die roze bloeit. “Kijk, Nynke, zal ik een foto maken van jou naast die roze boom? Dat is eigenlijk een hele bijzondere boom, vind je niet?” Een boom zoals kinderen die tekenen, bedenk ik me. Niet groen maar alle kleuren van de regenboog. Maar Nynke gaat naast haar fietsje staan, kijkt eerst naar mij, dan naar de boom en zegt met een frons: ”Oma, het is nu voorjaar, dat weet je toch? En in het voorjaar komt er bloesem. Dat roze is bloesem, dat is niet speciaal maar heel gewoon.” Met open mond en een rode kleur maak ik een foto van mijn kleindochter die niet gewoon maar heel speciaal is!