“Waar ben jij het meest trots op?”
Mooie
vraag. Want een mens kan trots zijn op van alles en nog wat. Onze buurjongen is
heel trots op zijn boot. Met recht. Hij heeft een oude boot helemaal
gerenoveerd tot een nieuw pracht exemplaar. In 2008 was ik supertrots op de
uitgave van mijn eerste boek(je) “Nooit meer dorst”. Het was bloed, zweet en
tranen geweest maar het uiteindelijke exemplaar mocht er zijn. Bijna zoiets als
een bevalling. Dit jaar studeerden twee jonge mensen binnen ons gezin af, de
ene aan de VU, de andere aan de PABO. Wie is er niet trots op een diploma?
Zo
zou ik nog een hele tijd door kunnen gaan, maar onlangs gebeurde er iets
waardoor ik met hele ander ogen naar ‘trots’ ging kijken. Iemand zei -in de
wandelgangen- tegen mij :”Jij bent best een lastig persoon om mee om te gaan.”
En ik dacht: Ik? Is dat echt zo? Ben ik moeilijk in de omgang? Ik heb zelf een
hele andere indruk. Dat ik best een aardig iemand ben. Dat ze in de Westereen
blij mogen zijn dat ik er ben neergestreken. Door die ene opmerking viel ik van
binnen van mijn voetstuk. Want als ik eerlijk ben ben ik het meest trots op
mezelf. Op mijn ‘ik’. Stel dat het waar is wat die persoon tegen mij zei: dat
anderen mij veel minder als een geweldig iemand zien dan ik mezelf zie?
Ik
fietste door de Westereen en peinsde. Bij de kerk keek ik op naar het kruis dat
op de toren staat. Daar hing Jezus en Hij stierf voor mij. Voor mijn ‘ik’. In
plaats van trots vanuit dat ‘ik te leven mag ik staan op de rots die Hij is! En daar
ben ik trots op: trots op de Rots!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten