Gluren (bij de buren)

Ik ben een echte Nederlander. Hoe ik daarbij kom? Ik houd van “gluren bij de buren”. In Nederland kun je dat doen zonder dat het heel erg opvalt. Simpelweg omdat er rond de huizen geen hoge muren staan (zoals in Kenia) en veel mensen de gordijnen open hebben ’s avonds. Ik vind het altijd leuk om te zien hoe het huis van iemand anders er van binnen uitziet. De mensen in de Westereen zijn gastvrij, ik heb dus al veel gezien.

Er is ook een andere vorm van gluren: gluren in iemands karretje in de supermarkt. Dat kun je helemaal doen zonder dat het opvalt. Ik vind het altijd bere interessant om te zien wat iemand anders koopt. Vaak brengt me dat op een idee. Dan denk ik: Als die en die dat of dat koopt is het waarschijnlijk een goed product . Wanneer ik in een vrijmoedige bui ben durf ik ernaar te vragen. Soms koop ik het gewoon zonder te vragen.

Afgelopen zaterdag aan het einde van de middag liep ik door de Lidl in Damwoude waar een dame van een jaar of dertig jaar haar karretje  tjokvol plastic zakjes met voorjaarsbolletjes stopte: tulpen, narcissen, krokusjes en nog veel meer. Die heeft een grote tuin, dacht ik. En voor ik het wist floepte het eruit. “Helemaal niet, juist heel klein, maar ik zie zo altijd zo tegen het sombere van de winter op dat ik mijn kleine stukje grasveld helemaal heb omgespit en daar gaat dit allemaal in. Dan begint voor mij de lente al in februari.” Dat was dus een feest van herkenning. We raakten aan de praat en ik vond het jammer dat de winkel al  bijna dicht ging. 

Waarmee ik maar zeggen wil: Gluren bij de buren levert soms iets moois op.