Het
is 1 september en onze tuin laat het zien. Het kleurrijke maakt plaats voor
bruintinten en er is volop werk aan de winkel. Uitgebloeide planten weghalen en
bladeren harken. Met een bos bijna uitgebloeide lathyrus loop ik naar de keuken om een bijpassend vaasje te zoeken. Met mijn neus bijna begraven in die
bloemen want er is voor mij niets spannender dan de geur van lathyrus. Iedereen
die op bezoek komt op de Balstien 8 moet eraan geloven: ”Ruik eens even,
geweldig he? ”Ja, lekkere geur hoor”, is meestal de reactie waarna er weer tot
de orde van de dag wordt overgegaan.
Maar mijn verhouding tot lathyrus is niet
zomaar iets van het gewone leven van alle dag. Als meisje van acht mocht ik,
samen met mijn zusje van zeven, twee keer achter elkaar bruidsmeisje zijn. Een
broer en een zus van mijn moeder trouwden vlak na elkaar. Om die reden droegen
we op beide bruiloften dezelfde lichtblauwe jurkjes gemaakt van stof met een
schelpachtige structuur. Ik zie die jurkjes nog voor me en vond ze fascinerend.
De eerste trouwerij was eenvoudiger dan de tweede. Bij de tweede kwam er bij
het jurkje een kort wit jasje en werd mijn lange haar met veel speldjes
opgemaakt. Bij de eerste was het alleen een paardenstaart en kregen mijn zusje
en ik een bruidsboeketje uit de tuin van de ouders van de bruid. Van lathyrus
dus.
De geur van lathyrus is voor mij hetzelfde als een superspannende belofte
voor de toekomst. Als meisje van acht besef je goed dat je nog ‘maar een kind
bent’. Wij deden niet echt mee met de ouderen op die bruiloften. Maar die geur van
lathyrus riep iets in mij op dat niet te beschrijven is met woorden: Ook jou
staat iets fantastisch te wachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten