Grenzen

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen met deze stelling: Mensen houden niet van grenzen.

Over een maand, op 21 juni, is het officieel zomer en velen kunnen niet wachten tot ze op vakantie mogen. Vakantie komt van het Latijnse ‘vacare’: vrij zijn. Vakantie hebben betekent: ongebonden aan een baas en aan vaste werktijden doen wat je zelf graag wilt, er op uit gaan, de grenzen verleggen. Sinds het heel normaal en heel goedkoop is om te vliegen is het voor vrijwel iedereen mogelijk om over de grens van niet alleen Nederland meer zelfs Europa te gaan. Ik verbaas me vaak hoeveel grenzen Westereenders overgaan. Op vakantie naar Thailand of Australië is absoluut niks bijzonders hier.

Maar nu komt mijn tweede stelling: God is Iemand van grenzen.

Ik voel dat sommigen nu al hun wenkbrauwen fronsen: hoezo? Voor met name die fronsende mensen citeer ik Handelingen 17:26b, 27:’….God heeft voor elk volk een tijdperk vastgesteld en Hij heeft de grenzen van hun woongebied bepaald. Het was Gods bedoeling dat ze Hem zouden zoeken en Hem al tastende zouden kunnen vinden, aangezien Hij van niemand van ons ver weg is.’

Om God te vinden hoef je niet in een vliegtuig te stappen, Hij is weliswaar onzichtbaar, maar toch heel dichtbij. Het is niet nodig om heel ver weg te gaan om Hem te leren kennen, Hij wil zich laten kennen binnen de grenzen die Hij voor ieder mens heeft bepaald. Daar begon Hij al mee in het paradijs: Adam en Eva hadden één grens: ze moesten van een bepaalde boom afblijven. Helaas vertikten ze dat: over die ene grens gaan leek zo aanlokkelijk. Maar vanaf het moment dat ze de hun door God gegeven grens overschreden leek het wel alsof Hij verder weg was dan ooit.

Helaas.