De waard

 

‘Eén ding moet vooral je nooit doen, je elektrische fiets bij het station stallen, want daar worden altijd fietsen gestolen’, hoor ik vaak. Als ik dan zeg dat in de zes jaar dat wij hier wonen mijn fiets nog nooit gestolen is’ krijg ik meestal als reactie: ’Nou, dan heb je geluk gehad, want ze komen soms met busjes waar ze een paar fietsen tegelijk induwen en dan snel wegrijden hé.’ Zoals de waard is vertrouwt hij zijn gasten.  

Afgelopen zaterdag speelde er een goede waard de hoofdrol in het kleine drama van mijn fiets bij het station. Ik had die fiets wat haastiger dan gewoonlijk gestald vanwege de regen en stapte in de trein naar Groningen en in de namiddag weer uit de trein vanuit Groningen. Mijn fiets stond als vanouds op me te wachten, ik wilde het sleuteltje er in stoppen en wegrijden maar dat zat niet in mijn jaszak. Ik doorzocht tevergeefs mijn tas en later voor de zekerheid ook even de fietstassen. Daar lag het sleuteltje, op de bodem, ingepakt in het zadelhoesje. Ik kon me niet herinneren dat ik dat zadelhoesje van het zadel had gehaald en ook niet dat ik die sleutel erin had gepakt. Maar bij het bundeltje lag een briefje met een telefoonnummer waaronder stond: Bel dit nummer in verband met je fietssleuteltje.

Eerste wat ik thuis deed was dat nummer bellen. ’Met Peter’, klonk het. ‘Je spreekt met de vrouw van de elektrische fiets bij de trein’, zei ik, ‘waarom moest ik je bellen?’ ’Nou, ziet u’, zei Peter, ’toen ik op het station uitstapte hoorde ik een stel jongens zeggen: Kijk, hier is iemand vergeten het sleuteltje uit het slot te halen, laten we effe wachten tot iedereen van het perron afgelopen is en als er niemand die fiets meeneemt doen wij het. Toen heb ik maar gedaan alsof het mijn fiets was en later het sleuteltje er uitgehaald, ingepakt en in de fietstas gestopt.’

Door Peter veranderde een klein drama in een blijspel en werd mijn geloof dat niet iedereen hier een fietsensteler is niet beschaamd!

(Peter woont overigens in Kollumerzwaag)