Zussen

‘Kende je die mensen?’ Bernard en ik liepen het kerkpad af, we kwamen uit de kerk in Broeksterwoude waar een collega van Bernard preekte. Naast elkaar hadden we in de kerk gezeten. Dat gebeurt niet vaak want meestal zit ik tussen de gemeenteleden en staat hij op de preekstoel. Deze keer was anders. In elk opzicht. Een gemeente waar we niemand kenden, alleen de voorganger was een bekende. Ik liep na afloop druk pratende met de vrouw die voor me zat de kerk uit en ons gesprek had Bernards’ nieuwsgierigheid gewekt. Maar ook de vrouw voor me was een onbekende voor me geweest. Ik had haar nooit eerder gezien, maar toch. Na één uurtje in die kerk had ik het gevoel dat ik haar heel goed kende.

Ik schatte haar een jaar of vijf- en veertig, slank postuur, zwart haar in een korte moderne coupe. Links van haar zat een jonge vrouw, en rechts twee ander jonge vrouwen. Verder was de rij voor ons helemaal leeg dus ik bleef hen vieren observeren. De jonge vrouw aan de linkerkant kwebbelde aan één stuk door met haar moeder. Die conclusie had ik al snel getrokken: dit was een moeder met drie dochters. Alle drie lange haren, beetje opgestoken en fijne besneden gezichtjes die een beetje op elkaar leken maar toch ook weer anders. De meest rechtse van het stel ergerde zich aan het gekwebbel van de zus links van haar moeder, ik proefde het, ik herkende het. Ik was zelf zo’n kwebbelkont.

‘Zijn dat je dochters?’, vroeg ik aan de vrouw met het mooie zwarte kapsel. Haar ‘jazeker’ galmde als een blije kreet door die kerk. En wij raakten in gesprek over moeders en dochters en alle perikelen die dat met zich meebrengt. Ik zelf ben de oudste van vijf zussen...